توی یک دایره ی تکراری حرف های قبلی تون رو میزنید. دارم از دور به شما نگاه میکنم. لابد من هم توی فاصله های دایره ای حرف هام رو تمرار میکنم. شاید فکر میکنم اهمیتی بهشون داده نمیشه. میخوام بلند بگم و براتون تکرارشون کنم تا به اهمیتشون پی ببرید. و هیچ فکر نمیکنم انگار به نظر شما این حرف ها بی اهمیت هستند؟
دارم فکر میکنم چرا ننویسم؟ راستش از جمله های کوتاه 140 کاراکتری خسته شدم. نه میفهمنندم و نه من میفهممشان. لااقل برای خودم بنویسم. مثل یک دفترچه ی خاطرات روزانه.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر